Op deze pagina wil ik graag iets over mezelf vertellen en over mijn reis met God. Het is behoorlijk verhaal geworden. En het is nog niet af! Want de reis gaat door..
Bekering en doop
Al op jonge leeftijd was ik overtuigd van het bestaan van God en van de waarheid van de Bijbel. Mijn ouders hebben daar een grote rol in gespeeld. Ik ben opgegroeid in een dorp (Schoonoord) en met mijn ouders ging ik altijd naar de Vergadering van Gelovigen, een kerkgenootschap dat eigenlijk niet op een kerk lijkt. We hielden er ook niet van om ons ‘kerk’ te noemen. Wij waren gewoon ‘gelovigen’. Het samenkomen in de Vergadering was dan ook heel anders dan in reguliere kerken. Iedereen die iets wilde delen vertellen, kon dat vrij doen. We hadden geen voorgangers of duidelijke leiders. Iedereen werd daardoor ook gestimuleerd om te gaan spreken, te bidden, etc. Zelf heb ik dat eigenlijk nooit gedaan. Ik was nogal verlegen en hield er niet van om op te voorgrond te staan. Toen ik ongeveer twaalf jaar was, heb ik besloten om voor God te gaan leven en me te bekeren. Bekeren houdt simpelweg in dat je ervoor kiest om je af te keren van alle zonden (kwaad) in je leven en je naar God te keren en dit ook naar God toe uit te spreken. Dit had een hele reële uitwerking in mijn leven. Het gaf rust en tegelijkertijd een diepere overtuiging van het bestaan van God. Ook kreeg ik een hekel aan zonde en wilde ik graag heilig leven.
Toen ik 17 jaar was besloot ik me te laten dopen. Dit betekend dat je oude ‘ik’ sterft en dat je die begraaft, om vervolgens weer uit het water (graf) op te staan. Net zoals Jezus moest sterven en werd begraven en vervolgens opstond uit de dood.
Tijd om mijn bril af te zetten
Ik hield van de Vergadering van Gelovigen. Er waren veel mensen die echt voor God gingen en serieus waren met hun geloof. Ook was er enorm veel kennis over de Bijbel en werd ik ook gestimuleerd om de Bijbel zelf te onderzoeken. Dat deed ik dan ook veel. Al van jongs af aan las ik veel in de Bijbel en was er daardoor goed in thuis.
In het jaar 2000 hebben we de Vergadering verlaten en hebben we ons aangesloten bij een Baptistenkerk. Daar heb ik mijn vrouw Evelyn ontmoet.
Ik sprak vaak samen met mijn vader over de Bijbel en door onze studies kwamen we tot de conclusie dat ons leven erg weinig lijkt op het leven van de eerste christenen. Of dat veel dingen die Jezus Christus heeft gezegd tijdens zijn leven, niet door ons christenen in de praktijk wordt gebracht.
Zo zag ik in mijn eigen leven verschillende zonden, die voor de buitenwereld onzichtbaar waren. Zoals het regelmatig kijken naar porno op internet of TV. Of het negatief praten over anderen, achter hun rug om. Ik voelde me daar heel slecht over. En terecht ook: ik heb me bekeerd en tegen God gezegd Hem te volgen en het goede te doen. Door die bekering heb ik vergeving ontvangen van alle zonden – dat ervaar je ook echt! Die vergeving geeft een enorme opluchting. Maar de Bijbel beloofd ook vrijheid van zonden. Niet langer een slaaf ervan zijn (zie Rom. 6:1-8) Dat zag ik niet terug in mijn leven! Sterker nog: de Bijbel laat zien dat als je in zonde leeft, je helemaal geen deel hebt aan Jezus Christus (en de hemel, etc. zie 1 Korinthe 6:9-11). Er is mij vroeger geleerd dat als ik eenmaal voor Jezus Christus heb gekozen, ik dan voor altijd gered bent. Helaas is dit helemaal niet wat de Bijbel leert! (zie bijvoorbeeld Hebr. 3:12-14). Als je vergeving van zonden hebt ontvangen, gedoopt bent, trouw naar de kerk gaat, maar vervolgens niet in het nieuwe leven gaat wandelen, maar leeft als ieder ander – liegen, stelen, kwaadspreken, overspel – dan ben je helemaal niet zeker van de hemel.
In de Vergadering (en in alle andere kerken) zag ik dat de Bijbel met een bepaalde ‘bril’ op wordt gelezen. Iedere kerk heeft zo een eigen ‘bril’, zijn eigen uitleg van de Bijbel. Mij is bijvoorbeeld geleerd, dat als ik eenmaal een moment in mijn leven heb gekend dat ik Jezus heb ‘aangenomen’, tot wedergeboorte ben gekomen, ik dan definitief verzekerd ben van een plek in de hemel. Nu zie ik dat dit in tegenspraak met een aantal teksten in de Bijbel. Of dat veel van wat Jezus Christus tegen zijn volgelingen heeft gezegd, niet voor ons bedoeld is, maar voor bijvoorbeeld Israël. Ook dat is slechts een theorie, je kunt dat niet concluderen uit de betreffende teksten in de Bijbel. Om die theorie overeind te houden, moest je flink aan het knutselen met Bijbelteksten en bronnen naast de Bijbel. Of dat de eerste volgelingen van Jezus in een bijzondere tijd leefden, waardoor ze wonderen konden verrichten, zoals het genezen van zieken. Iets wat in deze tijd niet meer zou kunnen. Ik kon dat met de beste wil van de wereld niet terugvinden in de Bijbel.
Ik wilde graag een leven leiden in overeenstemming met de Bijbel! Ik riep vaak tot God om hulp en had een serieus gebedsleven. Elke dag voordat ik naar mijn werk ging bracht ik wat tijd door met God, met Bijbellezen en bidden.
Beetje bij beetje liet God me nieuwe dingen zien en beantwoorde hij zo mijn gebeden. Langzamerhand zette ik mijn bril af..
Doop met de Heilige Geest
Op een gegeven moment kwam er in onze baptistenkerk een enthousiaste jonge spreker (David de Vos) die ons uitnodigde voor zijn ‘School voor Evangelisatie’. Dit sprak Evelyn en mij enorm aan – dit was belangrijk. Als het echt waar is wat we geloven, dan moet iedereen het weten! En wij moeten leren hoe we dat aan anderen bekend kunnen maken. Daarom besloten we deze training te gaan volgen, die bestond uit een stuk of 8 avonden met verschillende sprekers.
Een van die sprekers sprak over de doop met de Heilige Geest. Omdat ik de Bijbel goed kende, wist ik dat dit waar was en dat ik dit nodig had. De eerste discipelen hadden namelijk van Jezus zelf de opdracht gekregen om de wachten op ‘de belofte van de Vader’ – Hij zei: “Jullie zullen met de Heilige Geest gedoopt worden”. Hij zei: als je gedoopt wilt worden met de Heilige Geest, kom dan na afloop naar me toe en ik bid voor je. Ik bleek toen de enige te zijn die hier gehoor aan gaf. Met enige schroom liep ik naar voren. De spreker bad voor me. Het was een bijzondere ervaring waarbij hij ineens allerlei dingen over me zei die hij niet kon weten. Het is moeilijk te beschrijven, maar ik wist gewoon dat God door hem heen sprak. Dit was volkomen onverwachts! Hij sprak ook wat dingen uit over mijn toekomst (profetie) die later ook gebeurd zijn – of eigenlijk nu aan het gebeuren zijn. Ook kwam er toen een soort ‘gloed’ binnenin mij die niet meer is weggegaan. Een nieuwe drijvende kracht om God serieuzer te gaan volgen.
Vasten – doorbraak!
Een andere spreker bij die evangelisatietraining was Herman Boon. Hij organiseert jaarlijks een bidden en vasten 10-daagse. In 2013 besloot ik naar zo’n ‘bidden en vasten‘ conferentie gegaan. 10 dagen niet eten, alleen maar drinken. Ondertussen zouden we ook allerlei onderwijs krijgen.
Ze keken me wel raar aan op het werk.. “wát ga je doen”?
Tijdens deze 10-daagse zag ik zoveel meer van het leven waar de Bijbel over spreekt dan ik ooit eerder had meegemaakt! Zo werden we uitgedaagd om voor elkaar te bidden. Als iemand ziek was, genezing uit te spreken, precies zoals Jezus het aan zijn volgelingen had opgedragen. Ik bad voor een jongen die last had van zijn oor. Hij kon er slecht mee horen en zou er binnenkort aan geopereerd worden. Na het eerste gebed vroeg ik hem of hij verschil merkte. “Geen verschil” zei hij. Toen nog een poging gedaan en ineens zag ik zijn gezicht opklaren. “Bedankt man!” zei hij. Z’n oor was opengegaan en hij kon er ineens net zo goed mee horen als met het andere oor!
Ook had ik tijdens die week een ervaring die in de Bijbel het ‘spreken in tongen‘ wordt genoemd. Ik had hier al vaker over gelezen en zag o.a. dat het in Handelingen (waar het leven van de eerste christenen wordt beschreven) normaal was om te doen. Als mensen tot geloof kwamen, kwam de Heilige Geest over hen en begonnen ze in een onbekende taal te spreken. Met elkaar vroegen we aan God om ons die gave te geven.
Daar moet ik even wat over zeggen. In de kringen waar ik vandaan kom, werd het spreken in tongen vaak als iets engs gezien. Of iets dat je vooral voor jezelf moest houden er niet over moet praten. Zo suggereren sommige mensen zelfs dat de duivel hier achter zit. Dit is een vreemde redenering, want je vraagt namelijk iets aan God. Zie het zo: stel je hebt morgen een belangrijke gebeurtenis, zoals een examen. Vervolgens vraag je God om je te helpen. Een dag later maak je het examen perfect en krijg je een goed cijfer. Je wil God bedanken, maar ineens denk je: misschien heeft de duivel me wel geholpen en is dit helemaal niet van God! Is dat niet belachelijk om te denken? Jezus zegt dat als je de Vader om een brood vraagt, Hij je geen steen zal geven (*). Zo is het ook met het spreken in tongen, het bidden voor zieken en andere zaken. Je vraagt God om deze gave en dus verwacht je ook een antwoord van Hem.
Voor mij kwam het antwoord direct. Na het gebed begon ik te spreken en er kwam een vreemde taal uit mijn mond die ik niet kon verstaan. Deze taal kan ik tot op de dag van vandaag spreken, zoveel en zo lang als ik wil. Het helpt me bij het bidden, het laat mijn geloof in God groeien (zie 1 Kor 14). Ik doe het dagelijks en zou er niet meer zonder willen!
Ook heb ik tijdens die 10 dagen vasten voor het eerst de realiteit van de geestelijke wereld gezien. Toen Jezus op aarde rondliep dreef Hij regelmatig demonen uit bij mensen. Soms begonnen ze zich plotseling te roeren als Hij ergens aan het spreken was. Iemand in de zaal begon dan ineens hard te schreeuwen en zich vreemd te gedragen. Tijdens die 10 daagse werden er ook verschillende demonen uitgedreven en zag je dezelfde verschijnselen als je leest in de Bijbel.
Een belangrijke belofte
Tijdens de conferentie daagde Herman Boon, degene die de conferentie leidde, ons uit om iedere dag een uur tijd te nemen voor gebed. Op tijd uit bed en dan een uur bidden. Degenen die wilde konden een ‘belofte’ doen om dit gedurende 6 weken te doen (met het idee dat het dan een gewoonte zou worden zodat je het zou blijven doen). Hij zei er ook bij: “als je dat gaat doen, zul je merken dat je leven een stuk avontuurlijker gaat worden“). Het idee sprak me aan, dus heb beloofd dat te gaan doen.
Het 10 dagen niet eten is trouwens niet zo moeilijk als het lijkt 🙂 Behalve een vervelend hongerig gevoel is het enorm ‘verfrissend’ voor het geloofsleven en ervaar je God een stuk intenser. Ik kan iedereen aanbevelen eens te gaan vasten.
Sommige mensen zeiden tegen mij: ja, ik zou ook allemaal dingen gaan zien en ervaren als ik 10 dagen niet eet (hallucineren)! Maar daar is geen sprake van, je blijft met beide benen op de grond staan en afgezien van een hongerig en zwak gevoel is het goed te doen.
Na die 10-daagse ben ik inderdaad iedere morgen om 6 uur mijn bed uitgegaan en bad dan tot 7 uur. Het bidden in tongen hielp hierbij en het was gewoon mooi om te doen. Als je nog nooit iets van God hebt ervaren, dan is het moeilijk te beschrijven hoe het is. Ik heb vaak gedacht tijdens zo’n moment: al raak ik alles kwijt wat ik heb en brandt alles wat ik bezit af – als U bij me bent zoals nu, vind ik alles prima. Dat beschrijft misschien een beetje hoe reëel die ervaringen zijn.
Het leven wordt avontuurlijker
Daarna begon het. Er begonnen inderdaad opmerkelijke dingen te gebeuren. Het begon met onderstaand filmpje dat iemand deelde op Facebook.
Dit vond ik zo bijzonder. Deze man (een Deen) leek het leven te leiden waar ik naar op zoek was. Twee weken later zag ik een berichtje op internet dat hij naar Nederland kwam. Toen ik verder las, bleek dat hij naar Coevorden / Emmen kwam. Mijn eigen woonplaats dus. Ik wist: dit is God! Ik twijfelde geen moment en heb me aangemeld voor de bijeenkomst.
Hij was er twee dagen en dit was voor mij echt onvergetelijk. We zijn in die dagen de straat op gegaan en hebben dezelfde dingen gezien als in het filmpje. Gewoon door eenvoudige handelingen te doen, zoals het opleggen van handen zagen we mensen genezen van allerlei ziekten en kwalen. Gewoon op straat, nagenoeg iedereen voor wie we baden ervoer dat pijn verdween en dat ze zich beter voelden. Ik ben me ervan bewust dat dit ongeloofwaardig klinkt.. maar toch is dat wat er gebeurde! En ik was niet de enige met die ervaring – tientallen mensen kwamen met hetzelfde verhaal. Hier is ook een filmpje van gemaakt:
De man uit Denemarken heet Torben Søndergaard.
Toen had ik nooit kunnen bedenken dat hij nu een goede vriend is, mijn buurman en ik intensief met hem samenwerk.
Als je zulke filmpjes ziet dan lijkt het alsof het hier enkel om het genezen van zieken gaat, maar dat is zeker niet zo. Het gaat erom dat we als kerken en gelovigen teruggaan naar de basics van de Bijbel en het evangelie. Als we dat doen, dan gaan we weer gebeurtenissen meemaken zoals in Handelingen en zal de kerk groeien als nooit tevoren.
Meer avontuur
Na het bezoek van Torben aan Nederland werd ik gevraagd door de organisatie van David de Vos om mee te gaan naar Afrika om een videoverslag te maken van een evangelisatiecampagne. Aangezien filmen een hobby van mij is en het me erg mooi leek om zo’n grote campagne van dichtbij mee te maken heb ik daar ‘ja’ tegen gezegd. Het was een mooie reis en ik werd ook gevraagd om de volgende reis naar Afrika mee te gaan. Tijdens die 2e reis las ik het boek van Torben: ‘The Last Reformation‘. Dit sprak me enorm aan. Vreemd.. eigenlijk staat er niks nieuws in dit boek. Het is juist de eenvoud van het verhaal dat me zo raakte. Er gebeurde iets met me door het lezen van dat boek.
Volg Mij
Toen ik terugkwam uit Afrika las ik het laatste hoofdstuk. Ik merkte toen dat God tegen me sprak. Hij zei dat ik al het andere moest laten varen en mee moest gaan in die ‘reformatie’ waar het boek over schrijft. (Dit boek is ondertussen in het Nederlands vertaald en hier verkrijgbaar).
Dat heeft ertoe geleid dat Evelyn en ik besloten de Baptistenkerk waar we deel van uitmaakten te verlaten en zelfs om mijn camerahobby aan de kant te leggen en ook niet meer mee te gaan naar Afrika. Want ook dat vroeg God aan mij. Het was niet zo’n logische stap, want de combinatie filmen en daarmee mensen bereiken was me op het lijf geschreven. Ook de samenwerking met Go and Tell vond ik heel waardevol.
Een paar weken na die beslissing gingen we naar Opwekking, de grootste christelijke conferentie van Nederland (of Europa?). We waren al jaren trouwe bezoekers, die het hele weekend bleven en kampeerden, maar deze keer was het anders. Normaal gesproken las ik uitgebreid het programmaboekje en wilde ik zoveel mogelijk diensten en sprekers meemaken. Nu keek ik er anders tegenaan. Want hoeveel preken heb ik in mijn leven gehoord die niets in mijn leven hebben uitgewerkt? Waardoor ik niet of nauwelijks anders ben gaan leven of denken?
Ik kwam tot de conclusie dat het luisteren naar preken vooral een ‘fijn gevoel’ geeft. Je leert nieuwe dingen en ons geloof wordt erdoor ‘opgebouwd’ voor enige tijd. Maar waar leidt het toe? Het doel is toch dat we het geleerde in de praktijk brengen? En ik zag dat resultaat niet. Zo leiden al die preken er niet toe dat er mensen van buiten de kerk tot geloof komen en Christus gaan volgen. Of dat wij als gelovigen effectiever worden in het uitdragen van ons geloof. Want de harde waarheid is: de meeste mensen in de kerk hebben nog nooit iemand anders tot Christus geleid. Dat is iets om je af te vragen. Ben je christen en lees je dit? Hoeveel mensen zijn er door jou toedoen discipel van Jezus geworden? De kans is groot dat het antwoord nul komma nul is. Is dat niet dramatisch? Want dat is toch de opdracht die Jezus ons meegaf?!
Ontzettend veel gelovigen sterven zonder dat ze één enkele andere persoon hebben gewonnen voor Christus. Voor veel mensen staat het leven met God volledig stil en leven ze niet het dynamische leven dat de eerste discipelen en apostelen leefden.
Tijdens het weekend bij Opwekking was ik echt gefrustreerd daarover. Ik liep daar over het terrein rond en dacht na over de dingen die we hadden meegemaakt, zieken die door een eenvoudig gebed genezen, demonen die uitgedreven werden, een andere kijk op de kerk. Tegelijkertijd dacht ik: hou ik mezelf niet gewoon voor de gek? Hier lopen duizenden christenen rond! Zou het echt zo zijn dat ik iets ‘zie’ of heb ontdekt wat al die duizenden mensen niet weten? Wie denk je wel niet dat je bent!? Dat was wat er toen door mijn gedachten ging.. De frustratie was vooral dat ik niet opnieuw naar preken wilde luisteren. Ik wilde in actie komen… of anders naar huis. Dat heb ik op zaterdag ook tegen Evelyn gezegd: “Ik heb hier geen zin meer in, ik wil naar huis!”.
Mijn broer Johan kwam met het geweldige plan om te gaan bidden voor zieken tijdens de conferentie, net zoals we dat ook op straat deden en geleerd hadden van Torben. Dus met enige schroom gingen we in het looppad van de mensen staan en spraken we mensen aan en vroegen we ze of ze klachten hadden waar we voor konden bidden. Toen we voor de eerste persoon konden bidden, zagen we op de achtergrond iemand enthousiast haar duim omhoog steken. We kwamen met haar in gesprek en ze bleek ook op de bijeenkomst van Torben te zijn geweest. Best bijzonder, want er lopen daar 70.000 mensen rond en bij Torben waren misschien 100 mensen aanwezig geweest.
We spraken af om de dag erna elkaar te ontmoeten in onze voortent om als groepje te gaan bidden voor zieken. Dus die zondagochtend zaten we met elkaar in de voortent van onze caravan en maakten we kennis met Ferry van der Marel, Karin Hekhuis en Eveline de Regt. Samen gingen we op pad. We mochten voor verschillende mensen bidden en ze verklaarden stuk voor stuk genezing te ervaren. Zo kon een meisje dat op krukken liep na gebed rennen zonder krukken. Ik filmde alles met mijn telefoon. Hieronder een filmpje. (Sorry voor de storing in het geluid)
http://youtu.be/8NRxM9s69Z4
We wisten niet dat bovenstaande werd gezien door een vrouw die met haar familie en vrienden voor hun caravan zaten. Je ziet deze familie op de 18e seconde van bovenstaand filmpje. Haar man zat daar in een rolstoel en zij zag met verbazing de genezing van dit meisje.
Eveline stapte zonder dat ze dit wist op dit groepje af en vroeg: “Is hier ook iemand die genezing nodig heeft?”. Meteen wees deze vrouw naar haar man. We vroegen of we voor hem mochten bidden en dat was goed. Hij had een spierziekte en zat daardoor al 10 jaar in een rolstoel. Hij kon in principe wel staan, maar zijn rug zat ‘vast’. Dus als hij stond, stond hij helemaal voorover gebukt met zijn gezicht naar de grond. Tot overmaat van ramp begon de laatste tijd de ziekte ook in zijn voet op te treden, waardoor hij daar niet meer op kon staan vanwege de pijn.
Vervolgens hebben we voor hem gebeden en zagen we gedurende 18 minuten gebed verbetering optreden! Het begon met zijn voet – de pijn verdween. Dit moedigde ons aan om verder te bidden en te verwachten dat hij volledig zou genezen. Ik legde dit vast met mijn telefoon:
Wow! We waren hier enorm van onder de indruk. Vooral door de eenvoud ervan. Simon was voor ons gewoon de volgende in het rijtje geweest van mensen die genazen – alleen zijn toestand was slechter dan de mensen waarvoor we eerder baden.
Wat het extra bijzonder maakte was dat Simon helemaal geen gelovige bleek te zijn en was naar de conferentie ‘gelokt’ door kennissen. Ze hadden hem uitgenodigd om een dagje langs te komen ‘op de camping’. Toen hij daar aankwam dacht hij: dit is geen gewone camping. Na deze gebeurtenis heeft hij zijn leven aan God overgegeven en tot op de dag van vandaag (twee jaar geleden) gaat het goed met hem en is hij verder gegaan met God. Simons’ verhaal kun je ook terug zien in de film die in 2016 door The Last Reformation is uitgebracht en op Youtube te bekijken is..
Dit was zo geweldig! Ik kan me weinig dagen herinneren dat ik zo blij was als die dag! Ik dacht: ‘dit moet Opwekking weten, we moeten dit verhaal vertellen!‘ Dus zijn we met dit verhaal en de beelden naar de leiding van de conferentie gegaan. Ze waren onder de indruk en Kees Goedhart, die die avond zou spreken, vroeg me of ik dit verhaal wou vertellen op het hoofdpodium. Dus die avond stond ik ineens te praten voor 10.000 mensen en werd het live uitgezonden op TV (Family7) en later nog vaak herhaald op de radio (Groot Nieuws Radio) en schreven verschillende media erover (“Ineens werd Simon een begrip”, “Hoe is het nu met Simon Ekkelboom?”).
Voor mij was het duidelijk. Inderdaad ben ik iets op het spoor, wat veel van die duizenden mensen die daar waren nog niet weten en waar we iets van hebben mogen laten zien. Bijzonder vond ik het hoe dit filmpje zo vaak bekeken is, terwijl ik er geen moeite voor heb hoeven doen. Voor alle andere filmpjes die ik heb gemaakt heb ik vele uren gezweet om er iets moois van te maken. En maar weinig mensen keken ernaar. Vervolgens leg ik mijn cameraspullen aan de kant, omdat God dat van me vroeg en leg ik iets vast op mijn telefoon en wordt dat ineens door ontzettend veel mensen gezien! Inderdaad wordt het leven veel avontuurlijker als je iedere ochtend begint met een uur te bidden en God te vragen of Hij je wil gebruiken voor zijn Koninkrijk!
Reformers School
Na deze gebeurtenis nam Torben contact met me op. Hij wilde dit filmpje ook graag delen. Verder zei hij aan dat hij ons in de toekomst nog wel zag samenwerken. Dat leek me geweldig!
Torben plaatste later ook een filmpje op internet waarin hij vertelde op zoek te zijn naar die mensen die het op hun hart hebben om de kerk te hervormen. Dat sprak me meteen aan! Ik wilde graag alles opgeven en Jezus gaan volgen. Dit was een mooie gelegenheid om daar een start mee te maken!
Toen ik dit filmpje zag waren we op vakantie in Frankrijk. Het liet me daarna niet meer los. Ik liet het aan Evelyn zien en vertelde haar dat ik dit graag wilde doen! En dat ik me wilde aanmelden! Ze reageerde niet enthousiast.. maar meer lachend: dat kan toch helemaal niet? Hoe wil je dat gaan doen met ons werk en de school van Thijs? Gewoon 3 maanden vrij nemen? Dat kan helemaal niet. En bovendien: je weet erg weinig van Torben en we weten ook helemaal niet hoe die school eruit ziet, waar we zouden moeten wonen. Evelyn stelde voor dat ik eerst een mailtje zou sturen waarin ik om wat meer informatie zou vragen. Daarna zouden we wel verder zien. Dat leek me een goed idee en enthousiast verstuurde ik een mailtje.
Die avond gingen we op bed en het licht was al uit toen ik zei: “Eh.. wat zou ik ook alweer mailen naar Torben?”. Evelyn antwoorde: “Je zou om wat meer informatie vragen…?”. Ik sprong uit bed en zei: “Oh nee, in de mail heb ik me gewoon al aangemeld!! Wat heb ik gedaan!!?”. Ik stuurde meteen een mail er achteraan om mijn excuses te maken. Ik schreef dat ik een detail was vergeten: ik had het niet met mijn vrouw overlegd! Ik dacht eigenlijk nooit meer iets van hem te horen, maar hij stuurde een mailtje terug. Hij zei dat ik met mijn ‘aanmelding’ wel mijn hart had laten zien. En dat hij ons graag wilde spreken en of we misschien met hem wilden Skypen.
Het was ook totaal niets voor mij om me zo impulsief aan te melden, om zo ondoordacht een mail te sturen.. maar het laat zien hoe enthousiast ik was. Normaal gesproken lees ik een mail een paar keer door en overweeg ik dingen goed voordat ik een beslissing neem. Opnieuw merkte ik hoe God aan het werk was in mij..
We hadden een gesprek met Torben en hij nodigde ons uit om langs te komen. Vooral om onze onzekerheden over ‘leven in geloof’, oftewel zonder inkomen, weg te nemen. We bezochten in dat lange weekend zowel Torben als zijn vrouw Lene, maar ook twee andere stellen die op geloof leefden en bijzondere verhalen vertelden van hoe God in hun inkomen voorzag. Ik kende deze verhalen wel uit boeken! Ik heb al enorm veel boeken gelezen over mensen die dergelijke wonderen meemaakten, maar om nu zelf zulke mensen te ontmoeten was erg inspirerend! Je denkt misschien, ‘leven op geloof’, zonder vast inkomen? Is dat echt mogelijk? Hoe kom je daarbij? Dit is iets wat Jezus Christus onderwees. Klik hier voor het gedeelte in de Bijbel waar het staat.
Op de terugweg naar Nederland wisten we niet zeker of we naar Denemarken zouden gaan en ons voor die training zouden aanmelden..
Maar een ding wisten we wel: we wilden dit leven ook! Het was zo… levend!
Dag werk, dag carrière!
We besloten dat we het gingen proberen. Het was God die ons riep om al onze tijd aan hem te geven. Ik dacht bijvoorbeeld: “Stel ik geef mijn baan op, waardoor ik ineens ontzettend veel tijd krijg om mensen over Jezus te vertellen.. dan zou de kans groter zijn dat ik niet langer bij die groep zou horen die nul discipelen heeft gemaakt. Oftewel… stel je voor dat door deze beslissing één persoon God zou vinden en gered zou worden van zonde en daarmee van Gods’ oordeel die over de wereld komt (want die gaat komen!), dan zou dat het al waard zijn!”.
Daarop stapte ik eind september naar mijn leidinggevende bij NKL Contactlenzen en gaf aan dat ik wilde stoppen. Dat vond ik enorm lastig! Niet alleen omdat ik altijd veel plezier in mijn werk heb gehad en NKL echt een mooi bedrijf is met veel leuke collega’s! Ook had ik daar qua werk veel opgebouwd en was het product wat ik had gemaakt een groot succes wereldwijd en alles een stijgende lijn liet zien. We stonden op het punt om door te breken in veel landen met dit product. Daarbij vond ik het erg moeilijk om mijn collega’s duidelijk te maken waarom ik dit deed. Ik denk niet dat het ze duidelijk is geworden.. er is zoveel aan vooraf gegaan, waar ze niet veel van hebben meekregen. Ik liet niet zoveel van mezelf zien op het werk.
Op 10 november 2014 had ik dan mijn laatste werkdag. Ik dacht eigenlijk dat het afscheid me niet zo zwaar zou vallen.. maar ik heb gehuild als een baby 🙂 Vreemd dat ik niet zag hoeveel ik van het werk hield! Dat komt waarschijnlijk omdat ik nog veel meer van God hou en daardoor al het andere gewoon oninteressant lijkt!
Na mijn vertrek daar heb ik een website gebouwd: www.delaatstereformatie.nl en ben begonnen met het vertalen van The Pioneer School naar het Nederlands. We hebben in die tijd een aantal bijzondere dingen meegemaakt en twee mensen mogen dopen. Eén van hen had een whiplash als gevolg van een auto ongeluk jaren terug. Hierdoor kon ze erg weinig doen. Ze is daar door gebed helemaal van genezen, is nu wedergeboren en bid nu zelf ook voor anderen en deelt het evangelie met anderen en heeft zelf een aantal mensen gedoopt. Na deze gebeurtenissen concludeerde ik: het is het nu al waard!
Een paar maand later hebben we haar verhaal op video vastgelegd. In haar verhaal zie je hoe het goede nieuws zich verspreid van persoon op persoon. Een prachtig verhaal, echt even kijken!
En door deze video zijn ondertussen weer anderen tot geloof gekomen! Die ook weer bijzondere dingen meemaken met God! Dit is niet te stoppen!
Naar Denemarken
Evelyn en ik zeiden tegen elkaar: nu leven we echt het leven dat we willen leven! Zo moet de kerk in de eerste eeuw zich ook verspreid hebben!
Een aantal maanden later, in februari 2015 was het dit keer Evelyn die zei: laten we naar Denemarken vertrekken. Want dit was het oorspronkelijke plan geweest. Ze wilde dingen niet half doen. Als dit was waar God ons voor riep, dan moesten we dat maar gaan doen. Na er nog een tijdje over nagedacht en gebeden te hebben merkten we dat we er een enorme rust over hadden. Op een vrijdagavond (13 februari) belden we met Torben en vertelden we hem dat we besloten hadden te komen. We wilden nog wel ons huis verkopen, om niet zonder inkomen en hoge hypotheeklasten te zitten. Dat zou even kunnen duren, maar daarna zouden we eraan komen! De volgende dag hadden we een afspraak staan met ene Fabian, een Peruaan die in Duitsland woont en graag met ons wilde praten over De Laatste Reformatie. Hij was even daarvoor bij Torben op bezoek geweest in Aalborg, samen met zijn vrouw en was erg enthousiast over dit werk. We hadden geen idee of ze oud of jong waren, kinderen hadden, etc. We wisten niets over hen.
Het bleek een jong gezin te zijn met 4 kinderen. We hadden direct een leuke klik en een goed gesprek over het werk waar we beide enthousiast over waren. Ze vonden dat we een mooi huis hadden en toen bleek dat wij van het huis af wilden, waren ze direct geïnteresseerd. Ze bleken op zoek naar een huis in Nederland en haar familie bleek ook nog eens in Emmen te wonen. Het huis zou perfect voor hun zijn! Kopen was voor hen geen optie, maar we spraken af dat ze het huis zouden huren.
Nu kon het allemaal ineens heel snel. We pakten onze spullen in en gaven verschillende dingen weg. Evelyn diende haar ontslag in als kinderverpleegkundige in het ziekenhuis in Emmen – waar ze met erg veel plezier werkte. En toen… kwam Fabian op visite er vertelde ons dat de huur niet door kon gaan! Het bleek financieel gewoon niet mogelijk en bovendien dreigde hij zijn baan kwijt te raken bij verhuizing van Duitsland naar Nederland (had iets te maken dat hij nog geen Europees burger is). Even voelden we lichte paniek – zonder inkomen een hypotheek ophoesten.. spannend! Maar we baden ervoor en nog diezelfde dag ervoeren we weer die rust. We zeiden tegen elkaar: Nee, het is duidelijk dat dit hele gebeuren Gods’ werk is, dus gaat het linksom of rechtsom gewoon door. We zijn gewoon verder gaan plannen alsof er niets gebeurd was.
Twee dagen belde Fabian en gaf aan toch te gaan huren. Financieel was het nog steeds onzeker, maar God maakte hem duidelijk dat het wel de bedoeling was.
Zo konden we 15 april 2015 naar Denemarken vertrekken en trokken Fabian en Albertine 2 weken later in ons huis.
Een leuk detail. In het proces van ‘loslaten’, maanden daarvoor, heb ik al verschillende keren ons huis aan God opgedragen en tegen God gezegd, terwijl ik door het huis liep: “God, dit is allemaal voor u, u mag het allemaal hebben. Gebruik het voor uw Koninkrijk.”. Dit omdat ik geen inkomen meer had en het huis daardoor te duur was geworden, ‘gaf’ ik het als het ware over aan God. Ik had niet verwacht dat Hij dit gebed op deze manier zou verhoren. Fabian heeft sinds hij het huis huurt een flink aantal mensen gedoopt in onze badkuip, gebeden voor vervulling met de Heilige Geest in onze keuken en mensen ontvangen die op zoek zijn naar God. Ik kon me geen betere huurders voorstellen..! Ha!
Hoe reageerden mensen op ons vertrek? De meeste vonden het erg moedig – zelf vonden we het gek genoeg niet zo bijzonder. De meesten waren vooral nieuwsgierig hoe we het financieel zouden gaan redden. En ze vroegen ons wanneer we weer terug zouden komen. We zeiden: de verwachting is ongeveer een half jaar. Maar om eerlijk te zijn hadden we geen flauw idee. Voor hetzelfde geldt waren we binnen drie maanden terug, of zouden we juist jaren wegblijven en de hele wereld over trekken. Dit is een onderneming met God – dus we zien wel waar Hij ons allemaal naartoe leidt.
Mijn blog begint ongeveer op dit punt. Dus als je wilt weten hoe het verhaal verder gaat kun je het beste mijn blog lezen.
Wel kan ik nu, ruim een jaar later, zeggen dat we nooit financiële zorgen hebben gehad. We hebben nooit iemand om geld hoeven te vragen, we hebben niet geleefd van steun, subsidies, etc. (uitgezonderd kinderbijslag). We hebben nooit tekort gehad en normaal kunnen leven. We hebben enorme giften gekregen, maar ook een keer een keer bij de kassa van de supermarkt zonder geld gestaan, zodat we de spullen moesten achterlaten. Dat was niet prettig, maar we hadden toch geen gebrek. We wonen ondertussen zelfs in een mooier huis dan we in Nederland hadden – gratis – en voelen ons rijk gezegend! God is goed en betrouwbaar!
Grote aantallen
Toen we nog in Nederland woonden, bad ik vaak een eenvoudig gebed: “Laat me grote aantallen mensen bereiken met het evangelie”. Ik wil graag een wezenlijke verandering zien – zoals het evangelie 2000 jaar geleden over de wereld ging, dat wou ik weer zien.
Ondertussen heb ik dat al een beetje werkelijkheid zien worden. Ik mocht meewerken aan 3 films:
Mijn verhaal op video
Een gedeelte van dit verhaal staat ook op video.
Bedankt voor het lezen en Gods’ zegen!