Bekering en doop

Al op jonge leeftijd was ik overtuigd van het bestaan van God en van de waarheid van de Bijbel. Mijn ouders hebben daar een grote rol in gespeeld. Ik ben opgegroeid in een dorp (Schoonoord) en met mijn ouders ging ik altijd naar de Vergadering van Gelovigen, een kerkgenootschap dat eigenlijk niet op een kerk lijkt. We hielden er ook niet van om ons ‘kerk’ te noemen. Wij waren gewoon ‘gelovigen’. Het samenkomen in de Vergadering was dan ook heel anders dan in reguliere kerken. Iedereen die iets wilde delen vertellen, kon dat vrij doen. We hadden geen voorgangers of duidelijke leiders. Iedereen werd daardoor ook gestimuleerd om te gaan spreken, te bidden, etc. Zelf heb ik dat eigenlijk nooit gedaan. Ik was nogal verlegen en hield er niet van om op te voorgrond te staan. Toen ik ongeveer twaalf jaar was, heb ik besloten om voor God te gaan leven en me te bekeren. Bekeren houdt simpelweg in dat je ervoor kiest om je af te keren van alle zonden (kwaad) in je leven en je naar God te keren en dit ook naar God toe uit te spreken. Dit had een hele reële uitwerking in mijn leven. Het gaf rust en tegelijkertijd een diepere overtuiging van het bestaan van God. Ook kreeg ik een hekel aan zonde en wilde ik graag heilig leven.

Toen ik 17 jaar was besloot ik me te laten dopen. Dit betekend dat je oude ‘ik’ sterft en dat je die begraaft, om vervolgens weer uit het water (graf) op te staan. Net zoals Jezus moest sterven en werd begraven en vervolgens opstond uit de dood.