Naar Denemarken

Evelyn en ik zeiden tegen elkaar: nu leven we echt het leven dat we willen leven! Zo moet de kerk in de eerste eeuw zich ook verspreid hebben!

Een aantal maanden later, in februari 2015 was het dit keer Evelyn die zei: laten we naar Denemarken vertrekken. Want dit was het oorspronkelijke plan geweest. Ze wilde dingen niet half doen. Als dit was waar God ons voor riep, dan moesten we dat maar gaan doen. Na er nog een tijdje over nagedacht en gebeden te hebben merkten we dat we er een enorme rust over hadden. Op een vrijdagavond (13 februari) belden we met Torben en vertelden we hem dat we besloten hadden te komen. We wilden nog wel ons huis verkopen, om niet zonder inkomen en hoge hypotheeklasten te zitten. Dat zou even kunnen duren, maar daarna zouden we eraan komen! De volgende dag hadden we een afspraak staan met ene Fabian, een Peruaan die in Duitsland woont en graag met ons wilde praten over De Laatste Reformatie. Hij was even daarvoor bij Torben op bezoek geweest in Aalborg, samen met zijn vrouw en was erg enthousiast over dit werk. We hadden geen idee of ze oud of jong waren, kinderen hadden, etc. We wisten niets over hen.

Het bleek een jong gezin te zijn met 4 kinderen. We hadden direct een leuke klik en een goed gesprek over het werk waar we beide enthousiast over waren. Ze vonden dat we een mooi huis hadden en toen bleek dat wij van het huis af wilden, waren ze direct geïnteresseerd.  Ze bleken op zoek naar een huis in Nederland en haar familie bleek ook nog eens in Emmen te wonen. Het huis zou perfect voor hun zijn! Kopen was voor hen geen optie, maar we spraken af dat ze het huis zouden huren.

Nu kon het allemaal ineens heel snel. We pakten onze spullen in en gaven verschillende dingen weg. Evelyn diende haar ontslag in als kinderverpleegkundige in het ziekenhuis in Emmen – waar ze met erg veel plezier werkte. En toen… kwam Fabian op visite er vertelde ons dat de huur niet door kon gaan! Het bleek financieel gewoon niet mogelijk en bovendien dreigde hij zijn baan kwijt te raken bij verhuizing van Duitsland naar Nederland (had iets te maken dat hij nog geen Europees burger is). Even voelden we lichte paniek – zonder inkomen een hypotheek ophoesten.. spannend! Maar we baden ervoor en nog diezelfde dag ervoeren we weer die rust. We zeiden tegen elkaar: Nee, het is duidelijk dat dit hele gebeuren Gods’ werk is, dus gaat het linksom of rechtsom gewoon door. We zijn gewoon verder gaan plannen alsof er niets gebeurd was.

Twee dagen belde Fabian en gaf aan toch te gaan huren. Financieel was het nog steeds onzeker, maar God maakte hem duidelijk dat het wel de bedoeling was.

Zo konden we 15 april 2015 naar Denemarken vertrekken en trokken Fabian en Albertine 2 weken later in ons huis.

Een leuk detail. In het proces van ‘loslaten’, maanden daarvoor, heb ik al verschillende keren ons huis aan God opgedragen en tegen God gezegd, terwijl ik door het huis liep: “God, dit is allemaal voor u, u mag het allemaal hebben. Gebruik het voor uw Koninkrijk.”. Dit omdat ik geen inkomen meer had en het huis daardoor te duur was geworden, ‘gaf’ ik het als het ware over aan God. Ik had niet verwacht dat Hij dit gebed op deze manier zou verhoren. Fabian heeft sinds hij het huis huurt een flink aantal mensen gedoopt in onze badkuip, gebeden voor vervulling met de Heilige Geest in onze keuken en mensen ontvangen die op zoek zijn naar God. Ik kon me geen betere huurders voorstellen..! Ha!

Hoe reageerden mensen op ons vertrek? De meeste vonden het erg moedig – zelf vonden we het gek genoeg niet zo bijzonder. De meesten waren vooral nieuwsgierig hoe we het financieel zouden gaan redden. En ze vroegen ons wanneer we weer terug zouden komen. We zeiden: de verwachting is ongeveer een half jaar. Maar om eerlijk te zijn hadden we geen flauw idee. Voor hetzelfde geldt waren we binnen drie maanden terug, of zouden we juist jaren wegblijven en de hele wereld over trekken. Dit is een onderneming met God – dus we zien wel waar Hij ons allemaal naartoe leidt.

Mijn blog begint ongeveer op dit punt. Dus als je wilt weten hoe het verhaal verder gaat kun je het beste mijn blog lezen.

Wel kan ik nu, ruim een jaar later, zeggen dat we nooit financiële zorgen hebben gehad. We hebben nooit iemand om geld hoeven te vragen, we hebben niet geleefd van steun, subsidies, etc. (uitgezonderd kinderbijslag). We hebben nooit tekort gehad en normaal kunnen leven. We hebben enorme giften gekregen, maar ook een keer een keer bij de kassa van de supermarkt zonder geld gestaan, zodat we de spullen moesten achterlaten. Dat was niet prettig, maar we hadden toch geen gebrek. We wonen ondertussen zelfs in een mooier huis dan we in Nederland hadden – gratis – en voelen ons rijk gezegend! God is goed en betrouwbaar!