We wonen ondertussen al een aardige tijd in een typisch Spaanse (of beter: Andalusisch) dorp. Het is werkelijk een prachtige plek. Maar een groot nadeel is dat we de Spaanse taal nog niet goed beheersen en er in dit dorp weinig (bijna niet) Engels wordt gesproken. Daarom ging het al een tijdje door ons hoofd: we moeten ergens anders gaan wonen, op een plek waar we meer effectief kunnen zijn. Een plek waar we makkelijker met mensen in contact kunnen komen.
We zijn ervoor gaan bidden en toen kwamen we tot de conclusie dat we beter in het gebied kunnen wonen in de buurt van de zee. Daar wonen veel meer engelssprekenden en dat heeft een heleboel voordelen.
We gingen op zoek naar een huis wat geschikt leek en toen kwamen we bij een huisje terecht dat ons wel beviel. En omdat het op een vrij bijzondere manier kwam was onze conclusie al snel: dit is van God, we gaan ervoor.
Financieel was het wel een spannend verhaal, maar omdat we besloten hadden dat deze keus van God was, besloten we er gewoon voor te gaan.
Maar… het liep niet bepaald op rolletjes.
“God zal wel zorgen dat het goedkomt”
Helemaal niet zelfs. We moesten de makelaarskosten betalen (voor het regelen van de huur). Dat bedrag konden we net bij elkaar schrapen. Om het deposito (garantstelling) te betalen moesten we de credit card gebruiken. Dus in feite waren we toen geld aan het lenen. Eigenlijk was dat een goed moment om de stekker eruit te trekken. Maar omdat we al een keus hadden gemaakt, besloten we om toch door te gaan. Wie A zegt, moet ook B zeggen.
Onze gedachte was: God zal wel zorgen dat het goedkomt.
En dat deed Hij ook, maar niet zoals we hadden verwacht.!
Mijn broer en een paar vrienden hier hielpen met de verhuizing. Een hele onderneming!
Toen, op de dag van de verhuizing, gebeurde er iets wat we in deze 9 jaar (!) leven op geloof, d.w.z. in vertrouwen op God, nog niet eerder hadden meegemaakt.
Ik stond met een bijna lege tank van de verhuisbus bij het tankstation en moest toen aan m’n broer vragen: “Eh.. kan ik even wat geld lenen, ik heb niet genoeg om de tank vol te gooien.”
Toen begon ik me wel zorgen te maken. Dit was de eerste keer in al die jaren dat we echt een tekort hadden en geld moesten lenen om deze rekening te betalen.
In het nieuwe huis
Toen we aankwamen in het nieuwe huis had ik direct een heel naar gevoel. “We zijn hier niet op de goede plek. Dit huis is totaal niet geschikt voor ons. Waarom hebben we hiervoor gekozen?” Het huis stond dan wel op een hele mooie locatie, vlak aan zee. En in de buurt van Engelssprekende mensen. Maar het was een stuk kleiner en ouder dan het huis waar we vandaan kwamen. Dat wisten we wel, maar nu we met al onze spullen daar stonden zagen we toch wel hoe onhandig dit was.
En: we hadden niet genoeg geld om de huur te betalen. Er was wel een bedrag naar ons onderweg, dat had de andere partij ons laten weten – maar gek genoeg kwam dat niet aan. Het had er allang moeten zijn, maar het was nog niet bijgeschreven op de rekening.
Als het bedrag binnen zou zijn, konden we alles meteen afbetalen. Maar het bedrag was nog niet binnen.
Die avond ontvingen we een mailtje van de makelaar: of we de huur even wilden overschrijven voor de eerste maand, want het was nog niet binnen.
Heer, zitten we op een verkeerde spoor?
Na een nacht slecht geslapen te hebben keken we in de ochtend op onze bankrekening. Het bedrag was er nog steeds niet! Wat gek! Dit is niet normaal…
Evelyn en ik gingen bidden: “Heer Jezus, zijn we op de verkeerde plek? Hebben we het verkeerd begrepen? Als we hier niet naartoe hadden moeten gaan, wilt U het ons dan duidelijk maken? Dan maken we rechtsomkeert en gaan we of terug naar waar we vandaag kwamen – als dat nog kan – of we gaan ergens anders heen”.
Een paar uur later gebeurde het ongelooflijke. We ontvingen een mailtje van iemand uit Duitsland. Iemand die we nog nooit persoonlijk ontmoet hebben, maar waar we wat mailcontact mee gehad hebben. Hij was niet op de hoogte van onze verhuizing. Hij schreef het volgende:
Hij schrijft: “Ik had het op m’n hart om jullie wat geld te sturen… maar ik voel dat het niet het juiste moment is. Misschien betekent het iets voor jullie.”
Wow! Wat een direct gebedsverhoring! Nu was het ons helemaal duidelijk dat God deze deur voor ons gesloten had.
We waren enorm blij en dankbaar voor zo’n helder antwoord.
Want wie stuurt nu zo’n bericht? “Hee, ik wilde je geld sturen, maar het lijkt me niet het goede moment“. Dat hadden we nog nooit eerder meegemaakt! Het zou logischer zijn als hij gewoon geen bericht had gestuurd.
Hij schreef later ook dat hij het moeilijk vond om dit bericht te sturen, want misschien zouden we het verkeerd opvatten.
We belden direct met de eigenaar van ons vorige huis. Is er nog een mogelijkheid om terug te gaan? Ja hoor! Hij wilde ons graag terughebben en hij bood zelfs een lagere huurprijs aan!
Het was een enorme inspanning om voor de tweede keer alles weer in te pakken, weer een bus te huren en alle spullen weer terug te verhuizen. Met behulp van lieve vrienden was de klus binnen een paar dagen weer geklaard.
Toch voelde ik me erg dom om eerlijk te zijn. We hadden duidelijk niet goed geluisterd en wat te snel conclusies getrokken over het ‘spreken van God’ door deze stappen te zetten zonder dat het gesmeerd liep.
Maar wat toch overheerst in deze hele ervaring: wat een goede liefdevolle God hebben we! Hij spreekt helder en Hij weet precies waarom we daar beter niet konden wonen. Hij had andere plannen dan wij. Maar Hij is ook zo genadig: alle financiele schade die we door dit dubbele verhuizing hebben geleden is alweer terugbetaald – God is goed!
En daarbij: we hebben ondertussen meer contacten in de omgeving. Er gaan nieuwe deuren open, ook in een lokale kerk (in Ronda) die we sinds een paar weken bezoeken! In samenwerking met een Nederlandse kerk en deze lokale kerk is er in augustus een week gepland voor tieners, voor evangelisatie en verdieping van hun geloof. Een oude vriend uit Nederland nam contact met ons op hierover. We hebben alle ruimte gekregen om deze week invulling te geven en we zien er naar uit wat daar gaat gebeuren!